Pierwsze wzmianki o ufortyfikowanej budowli wznoszącej się nad doliną Leksandrówki pochodzą z lat 1396-1397. Pierwotna budowla tworzyła czworoboczny mur obwodowy z kwadratową więżą. Na początku XVI w. do muru dostawiono pomieszczenia mieszkalne i wzniesiono dwie kolejne baszty. W 1. połowie XVI w. w zamku należącym do Piotra Kmity, wojewody krakowskiego i marszałka wielkiego koronnego, gościł król Zygmunt August z żoną Barbarą Radziwiłłówną. W 1593 r. dobra wraz z zamkiem kupił od spadkobierców Piotra Kmity, Sebastian Lubomirski, kasztelan wojnicki. W 2. połowie XVI w. i na początku XVII w. zamek gruntownie przebudowano, na polecenie syna Sebastiana, Stanisława Lubomirskiego. Dziełem Macieja Trapoli są pięcioboczne obwarowania bastionowe typu nowowłoskiego, wzniesione w latach 1615-1621, do których wiedzie wczesnobarokowa brama. W XVII w. zamek Lubomirskich pełnił funkcje reprezentacyjne, do których dostosowano go, budując krużganki i kaplicę, ozdobioną stiukami przez Jana Baptystę Falconiego. W rodowej krypcie pod kaplicą znajdują się sarkofagi Lubomirskich. W okresie świetności prywatna załoga wiśnickiego zamku liczyła 650 ludzi (w tym 200 dragonów i 400 węgierskich piechurów), dysponujących 80 armatami. Podczas "potopu" szwedzkiego Lubomirscy poparli króla, ale wydali zamek w ręce najeźdźców, by ocalić go przed skutkami oblężenia. Odchodząc, Szwedzi splądrowali zamek (do wywiezienia łupów potrzebowali podobno aż 150 wozów). W październiku 1707 r., podczas wojny północnej, zamek stanowił oparcie dla wojsk gen. Rybińskiego. Wielu zniszczeń doznał Wiśnicz w dobie konfederacji barskiej. Zamek utracił funkcje pańskiej rezydencji już w 1780 r., choć był zamieszkany do 1850 r. Po wielkim pożarze, który strawił wnętrza, został opuszczony. Pozostawał własnością Lubomirskich. W ostatnich latach został gruntownie odrestaurowany. Stanowi jedną z najlepiej zachowanych barokowych rezydencji w Polsce, a zarazem jedno z najpiękniejszych dzieł polskiej sztuki obronnej. Źródło: Wrota Małopolski